อาณาจักรซัง(商)เป็นเผ่าชนเก่าแก่ซึ่งตั้งอยู่ตอนกลางและตอนล่างของแม่น้ำเหลือง(黄河) กล่าวกันว่าบรรพบุรุษของราชวงศ์ซังคือ “เสี้ย(契)” หลังจากที่มารดาของเสี้ยได้ทานไข่ของนกเสวียน(玄鸟)ก็ได้ให้กำเนิดเสี้ย (เวลาไม่ระบุชัด) ในช่วงแรก ๆ เผ่าชนซังมักจะย้ายถิ่นฐานอยู่บ่อย ๆ ในช่วง 300 ปีหลังจากที่พระเจ้าซังทัง（商汤）ได้สถาปนาราชวงศ์ซัง ได้ย้ายเมืองหลวงทั้งสิ้น 5 ครั้ง หลังจากที่พระเจ้าผันเกิง(盘庚)ย้ายเมืองหลวงไปยัง “อิน(殷)” (ปัจจุบันตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองอันหยาง(安阳)มณฑลเหอหนาน(河南)) ราชวงศ์ซังก็เริ่มเจริญขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ช่วง 50 กว่าปีภายใต้การปกครองของพระเจ้าอู่ติง（武丁） ถือได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของราชวงศ์ซัง
พระเจ้าผันเกิง(盘庚) พระเจ้าอู่ติง（武丁）
กษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์ซังคือ “พระเจ้าโจ้ว(纣)” พระองค์ทรงรู้จักแต่หาความสุขใส่ตน ไม่เคยสนพระทัยความเป็นอยู่ของราษฎร พระองค์ทรงเลี้ยงนกและสัตว์ที่มีค่าซึ่งเป็นของบรรณาการจากหลากหลายที่ และยังสร้างลู่ไถเอาไว้เป็นที่เก็บทรัพย์สมบัติอันล้ำค่าจำนวนมหาศาล พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ทรราชย์ ทรงใช้การลงโทษอันแสนทรมานมาจัดการกับพวกที่ต่อต้านพระองค์ และยังทรงคิดค้นวิธีลงโทษ “เผาทั้งเป็น(炮烙之形)” กล่าวคือนำเอาเสาทองสัมฤทธิ์ที่ชุบน้ำมันไว้ทั่วไปวางไว้บนถ่านที่จุดไฟไว้แล้วและบังคับให้นักโทษเดินบนเสาทองสัมฤทธิ์นั้น เมื่อนักโทษยืนไม่อยู่ ก็ตกลงไปที่กองถ่านถูกเผาตายทั้งเป็น
พระเจ้าโจวเหวินหวัง(周文王) พระเจ้าโจวอู่หวัง(周武王)
ความโหดร้ายของพระเจ้าโจ้วส่งผลให้ราชวงศ์ซังพินาศเร็วขึ้น ในระหว่างนี้เผ่าชนโจว (周) แถบลุ่มแม่น้ำเว่ย(渭)ก็ได้เข้มแข็งขึ้นเรื่อย ๆ แรกเริ่มเดิมทีโจวถือว่าเป็นเมืองขึ้น(属国)ของซัง พระเจ้าโจวเหวินหวัง(周文王) ปรารถนาจะปกครองประเทศให้ดี ทรงให้ความสำคัญกับการผลิตทางการเกษตร ทรงมีจิตใจกว้างขวาง ทรงรู้จักใช้คนมีความสามารถ พระเจ้าโจวเหวินหวังและพระเจ้าโจวอู่หวัง(周武王) ได้ทรงปรับปรุงประเทศทั้งด้านการเมืองการปกครองและด้านการทหารให้ดีขึ้น โดยทรงได้รับความช่วยเหลือจาก *เจียงไท่กง (姜太公) ทั้งยังทรงพัฒนาการผลิตภายในประเทศ ทำให้ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข และยังทรงขยายอำนาจการปกครองไปยังเผ่าชนอื่น ๆ อย่างต่อเนื่อง
เจียงไท่กง (姜太公)
ช่วงกลางของศตวรรษที่ 11 ก่อนคริสต์ศักราช พระเจ้าโจวอู่หวังได้ทรงรวมพลกับเผ่าชนทางตะวันตกและทางใต้ บุกซัง ทั้งสองฝ่ายเปิดฉากรบกันที่ทุ่งนามู่เหย่(牧野) (ปัจจุบันอยู่ในมณฑลเหอหนาน(河南)) กองทัพของราชวงศ์ซังส่วนใหญ่เป็นทาส(奴隶) พวกทาสเหล่านี้ล้วนเครียดแค้นพระเจ้าโจ้วเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พวกเค้าไม่เพียงแต่ไม่ต่อต้านกองทัพโจว แต่ยังลุกขึ้นปฏิวัติ นำทางกองทัพโจวบุกเมืองหลวงของราชวงศ์ซัง พระเจ้าโจ้วทรงเผาตัวตาย ราชวงศ์ซังล่มสลายลง พระเจ้าโจวอู่หวังทรงได้รับการสนับสนุนจากทุกชนเผ่าและประเทศเล็ก ๆ และทรงสถาปนาราชวงศ์โจว(周朝)เมื่อปี 1046 ก่อนคริสต์ศักราช เมืองหลวงคือเมืองเฮ่าจิง(镐京) (ปัจจุบันอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองซีอาน(西安)มณฑลส่านซี(陕西)) ในทางประวัติศาสตร์เรียกว่า “ราชวงศ์โจวตะวันตก(西周)”
แผนที่ประเทศสมัยราชวงศ์ซัง
* เจียงไท่กง
เจียงไท่กง แซ่เจียง สกุลลวี่(吕) ชื่อซั่ง(尚) สมญานามจื่อหยา(子牙) มีอีกชื่อว่า “ไท่กงวั่ง(太公望)” กล่าวกันว่า เขาเคยตกปลาที่ที่ริมแม่น้ำเว่ย หวังว่าจะได้พบพระเจ้าโจวเหวินหวัง ณ ที่แห่งนี้ เบ็ดตกปลาของเขาเป็นแบบเหยียดตรง ไม่มีเหยื่อล่อบนตะขอเบ็ด นอกจากนั้นเบ็ดยังอยู่ห่างจากผิวน้ำมากอีกด้วย เขาตกปลาไปพลาง พูดพลางว่า “รีบมาติดเบ็ดซ่ะ ตัวไหนเต็มใจก็รีบมาติดเบ็ดซะ” มีอยู่วันหนึ่งพระเจ้าโจวเหวินหวังเสด็จมาพบเขา จึงได้ทรงเชิญให้ไปช่วยพระองค์ปกครองประเทศ ต่อมาผู้คนจึงได้ใช้สำนวนที่ว่า “เจียงไท่กงตกปลา ตัวไหนเต็มใจก็มาติดเบ็ด” มาเปรียบเทียบกับการยอมทำเรื่องใดเรื่องหนึ่งด้วยความเต็มใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น